Ga naar de inhoud
Home » Biografie Esther Hoskens

Biografie Esther Hoskens

Beeldende kunst

"Kunst is een manier om mensen te verbinden, door middel van gedeelde gevoelens, onmisbaar voor het welzijn van individuen en de mensheid."
(Lev Tolstoj)

Kunst kan bekeken worden vanuit de maker of de waarnemer.
Vanuit de maker gezien gaat kunst om het uitdrukken van ideeën of gevoelens middels een scheppende activiteit.
Gezien vanuit de waarnemer is kunst een schepping die een gevoel of verbeelding oproept.

Vaak doet kunst een beroep op het menselijk gevoel voor esthetiek, maar kan daar soms ook op schokkende wijze afstand van doen. De waarnemer kan via kunst even ontsnappen uit zijn dagelijkse realiteit, en worden meegenomen naar een door die kunstenaar gecreëerde wereld, of anders om de dagelijkse realiteit vanuit een ander perspectief te ervaren.

Persoonlijk

Mijn naam is Esther Hoskens en ik ben al ruim 25 jaar beeldend kunstenaar c.q. keramist. Ik woon en werk in Noord-Brabant, maar klanten vinden mij uit heel Nederland en België. Dood Gewoon Kunst is onderdeel van mijn kunst- en keramiekatelier. Want naast de keramiek maak ik ook schilderijen. De tekenkunst is een pre voor het ontwerpen van urnen, gedenkkunst en as-sierraden.

Ondanks dat ik grotendeels autodidact ben, heb ik veel studies, cursussen en workshops gevolgd en doe dat nog steeds. In 2004 heb ik ruim 6 jaar privéles gekregen van 2 Belgische kunstenaars. Zij hebben mij kennis laten maken met Raku stoken en vervolgens daarin gespecialiseerd. Aansluitend heb ik de specialisatie opleiding Keramiek gevolgd aan de Kunstacademie.

Kunst; schilderen, tekenen en in het bijzonder keramiek (klei), is voor mij een groot en belangrijke uitlaatklep. Emoties kan ik overbrengen in diverse afbeeldingen, kleuren en vormen. Met name klei geeft mij daarin alle ruimte.

Het ontstaan van Dood Gewoon Kunst©

Dood Gewoon Kunst is ontstaan in het jaar 2001 na het overlijden van mijn vader. Mijn moeder was, als het ware, mijn eerste opdrachtgever. Op dat moment realiseerde ik me hoe belangrijk het is om een persoonlijke urn of gedenkkunst te hebben. Het ontwerpen en het maken van de urn heeft zowel mijn moeder als mij geholpen bij het rouwproces.

De afbeelding, het reliëf, heeft mijn moeder gekozen. Vader was fanatiek biljarter, hij hield van zonnebloemen, de biljartbal heeft nummer 4, dat weer symbool staat voor de dag (de 4e dag van de maand) waarop hij is gestorven en tegelijkertijd voor onze gezinsgrootte. Op de deksel zit symboliek een denker, in geborgen houding.

Doordat wij het zo bijzonder vonden om samen aan zijn urn te werken, heeft mij dat gemotiveerd om dat voor anderen ook te kunnen en mogen doen. En dat wordt onderstreept door de reacties van mijn klanten over mijn werkwijze.

Inspiratiebronnen

Ik houd van de natuur. Elke dag loop is, samen met mijn hond, verschillende wandelingen door mijn woonplaats, bos en hei. En alles wat ik zie is voor mij een inspiratiebron. Het kan zijn de vorm, de kleur, of juist de compositie. Mijn fotocamera heb ik dan ook altijd op zak, want ik kan zomaar verrast worden. Maar niet alleen natuur maar ook (verlaten) objecten, ja zelfs vuilnis, zijn voor mij inspiratiebronnen.

Naast het fotograferen verzamel ik ook van alles; afgebroken tak, een vertrapt blikje drinken, vruchten van bomen of struiken, papiersoorten met een bepaalde structuur, etc.
Ik omring mij met attributen en maak vervolgens een soort van mood board. En automatisch komt er een beeld in mij op.

Tijdens het boetseren geniet ik van muziek. Muziek maakt onderdeel uit van het maakproces. Ik kies de muziek uit die past bij het beeld dat ik wil gaan vormgeven en laat zo al mijn gevoelens los en breng ze als het ware over in mijn kunstwerk. Mijn vrije werk is dan ook meestal organisch van vorm. Maar ook het abstraheren van organische vormen, en ze uit het verband trekken, behoort ook tot mijn creativiteit.

Kortom; ik word constant geprikkeld en daag mezelf iedere keer opnieuw uit. Dat kan met de vormgeving, de glazuren en combinaties daarvan of het toepassen van de speciale stooktechnieken. De lat leg ik voor mezelf elke keer een stukje hoger. Dat maakt het spannend en blijft het een uitdaging.